راست‌ش به جماعت شبه‌روشن‌فکر و انتلکت خرده نمی‌گیرم که چرا فریب یک فیلم یک دقیقه و پنجاه‌وسه ثانیه‌ای گنگ و چند برگه کاغذ را خوردند و حرف‌های کارگردان‌ها و تاریخ‌نگارها و سایر کسانی که در بطن ماجرا بودند را باور نکردند، چرا که اولا بالاخره در ایران باور قلبی به رسانه‌های خارجی و تنفر از رسانه‌های داخلی هم در کنار سیگار و موی بلند و ناخن دراز و صادق هدایت و کافکا از لوازم روشن‌فکری است. دوما کی برود این‌همه راه را!؛ خبر را بشنوی، دید انتقادی به آن داشته باشی، به منابع مختلف رجوع کنی، مطالعات فراوان داشته باشی، فکر کنی، تجزیه و تحلیل کنی و در آخر به نتیجه‌ی درست برسی! فلذا همین بغل، دستِ چپ!
اما حق دارم به صداوسیما خرده گیرم و از آن‌ها بپرسم چه به روزگار مهم‌ترین و به‌ترین رسانه‌ی ارتباطی آورده‌اند که بخش اعظم گوشی‌به‌دست‌ها و وب‌گردها ترجیح می‌دهند خبرها و اتفاقات را از مجاری‌ای که در عنادشان با کشور هیچ شکی نیست پی‌گیری کنند و باورش داشته باشند اما اعتقادی به خبرهای داخلی نداشته باشند! یا نه تنها در مقابل حریف‌های چغر خارجی که حتی مقابل خبرگزاری‌های داخلی هم بازنده هستند؟ مگر نه این‌که صداوسیما با آن همه دفتر و دست‌ک باید منبع اصلی و قابل اعتماد مردم کشور برای اخبار باشد؟ اصلا آخرین باری که رسانه‌ی ملی توانست راجع به موضوعی موج‌سازی کند را کسی یادش می‌آید؟
شاید عده‌ای این استدلال را بیاورند که تله‌ویزیون قدیمی شده و این طبیعی است که جای‌ش را به رسانه‌های مدرن‌تر و تازه‌نفس‌تر بدهد. شاید این دلیلی بی‌راهی برای رشد سایر رسانه‌ها نباشد اما قطعا دلیل محکمی برای بازنده بودن نیست. به نظرم باید دلیل اصلی را نه در جای دیگر که در روی‌کردهای خود صداوسیما جست‌وجو کرد. خداوکیلی چه‌وطور می‌شود به صداوسیمایی که دو شرط اصلی سرعت و انصاف در ارائه اخبار را در بسیاری از مواقع رعایت نمی‌کند اعتماد کرد؟ حالا مشکلاتی چون عدم پوشش گسترده‌ی وقایع و عدم اولویت‌بندی صحیح اخبار و... (قطعا ذکر همه‌ی مثال‌های ادعاهای فوق نه در چند صد کلمه که در صد کتاب هم نمی‌گنجد اما محض نمونه به چند مورد اشاره می‌کنم: تاخیر چند ساعته در پوشش خبرهای مربوط به حادثه‌ی تروریستی تهران که عملا فضا را جولان شبکه‌های معاند بازگذاشت، اخبار بسیار قدیمی و غیرمنصفانه و بعضا دروغ شبیه خبری تجاوز گروهی به خانم خبرنگار ایرانی مقیم لندن که عینا همین خبر را چند سال پیش تکرار کرده بودند، بماند آن‌که اساسا مسئله‌ی تجاوز – فارغ از درست یا غلط بودن‌ش – چه امتیاز مهمی است که دست‌مایه‌ی تحقیر کسی باشد؟ خبرهای مکرر از وضع بی‌خانمان‌های انگلستان به هدف نشان دادن جامعه‌ی روبه اضمحلال آن. پوشش خبری تاخیر آتش‌نشان‌های فلان ایالت آمریکا در نجات یک گربه از روی درخت به هدف نشان دادن بی‌عرضه‌گی آن‌ها و...)
ای‌کاش صداوسیما روزی متوجه شود که ناراحتی مردم از پوشش اخبار مربوط به اشتباهات مسئولان کشور، سیلی زدن مامور شهرداری به فلان دست‌فروش، خطای فلان مامور راه‌نمایی و راننده‌گی و...بسیاری از این دست اخبار در مقابل اعتمادی که از قبل آن به دست می‌آید هیچ است و سودش فراوان! هم برای خودش، و هم برای کشور و مردم!
