آزادی بیان به وقت چهارشنبه سوری!
نیاکان ما در گذشته چنین می‌کردند، ما هم چنین می‌کنیم. چهارشنبه آخر سال شمسی، چهارشنبه آخر اسفندماه که می‌شود، بسیاری از خانواده‌ها که باید بگوییم خانواده احمق‌ها، آتش و هیزمی روشن می‌کنند، بعد آدم‌های سر و مر و گنده، با آن هیکل‌های چنین و چنان از روی آتش می‌پرند[و می‌گویند:]ای آتش! زردی من از تو سرخی تو از من! این چقدر حماقت است! خب چرا چنین می‌کنید؟ [می‌گویند:] آقا یک سنت است مال ما مردم. از قدیم پدران ما چنین می‌کردند. قرآن می‌گوید:"اولو کان اباءهم لایعقلون شیئاً" اگر پدران گذشته‌تان چنین کاری می‌کردند و شما می‌بینید که یک کار احمقانه است و دلیل خریت آن‌هاست، روی‌ش را بپوشانید. چرا دومرتبه این سند حماقت را سال به سال تجدید می‌کنید؟ این فقط یک سند حماقت است که کوشش می‌کنید آن را همیشه زنده نگه دارید[و بگویید که] ماییم که چنین پدران احمقی داشته‌ایم. (شهید مطهری)
پ.ن: از خوبی‌های فضای پیش از انقلاب و قبل از حکومتی شدن همه چیز این بود که اهل فکر بدون آن‌که به حاکمیت منتسب شوند و یا به مقابله با فرهنگ و سنن و آیین ملی مردم متهم شوند حرف‌شان را می‌زدند و استدلال‌هایشان را بیان می‌کردند. مردم هم غالبا بدون موضع‌گیری و جبهه‌بندی، حرف را بر عقل و منطق خودشان عرضه می‌کردند و نتیجه می‌گرفتند. برخلاف امروز که پشت هر حرفی هزار جور برچسب و تهمت و توهم توطئه است. این می‌گوید حکما فلانی مزدور دشمن است و از ضدانقلاب ساپورت می‌شود که چنین حرف‌هایی می‌زند و چنان مواضعی می‌گیرد. آن یکی هم هرکس را که اندک تمایلی به گفتمان انقلاب دارد، به جیره و مواجب‌خواری نظام و پاچه‌خواری حکومت متهم می‌کند.
