این اصولگرایان باورناپذیر!
از دی‌روز که جشنِ یک‌سالگی فارس پلاس، وابسته به خبرگزاری فارس، برگزار و از تتلو به عنوان یکی از حاضرین، در کنار کلی چهره‌ی اصولگرا، دعوت به عمل آمده و از او تقدیر شد باز هم بازار صحبت در مورد دیدار تتلو با رئیسی و گذشته و دین و ایمان و عقیده و توبه‌ی تتلو داغ شد. موافق‌ها کلی حدیث و آیه و متن ردیف کردند که این عمل را توجیه کنند و مخالف‌ها هم با بازنشرِ دوباره و چندباره‌ی عکس‌های شخصی و گفته‌های گذشته و کنونی وی این اقدام را رد و عمدتا مسخره می‌کردند که مثلا چه شده که اصولگرایان از امثال ناطق‌نوری به تتلو رسیده‌اند!
حالا که مدتی از دیدار تتلو با رییسی گذشته راحت‌تر می‌توان آن را بررسی و قضاوت کرد. به نظر من آن دیدار در چارچوبِ دینی که در آن گذشته‌ی افراد را جست‌وجو نکنیم و به افراد گمان بد نبریم و در پیش‌گاه رئیس جمهور آحاد جامعه باید یک‌سان باشند، حرکت و دیدار درستی بود اما در چارچوبِ سیاستی که در آن چون شطرنج‌باز حرفه‌ای باید تمام شرایط و جوانب کار را سنجید و نه فقط به حرکت بعدی که باید به حرکات بعدی هم فکر کرد و همه‌ی فکر و اعمالِ شخص باید در راستای رسیدن به هدف باشد و چون آکتور سینما چنان نقش بازی کرد که مردم باورت کنند، حرکت کاملا اشتباهی بود! و چه کنیم که مدت‌هاست دیانت ما عین سیاست ما نیست و برای موفق شدن در یکی باید آن یکی را قربانی کرد.
در همین راستا می‌توان حرکت دی‌روز را هم بررسی کرد اما راست‌ش خود من هم این حرکت و حرکات از این دست را ،حتی در چارچوبِ مذهبی‌ش، از اصولگرایان قبول ندارم و باور نمی‌کنم. قبول ندارم و باور نمی‌کنم و می‌پرسم این همه سال کجا بودند؟ قبل از انتخابات هم به ای مالک اگر شب‌هنگام... معتقد بودند یا فقط دمِ انتخابات یادِ این سخن افتادند؟ چرا این رافت و عطوفت اسلامی‌شان تنها معطوف به تتلو است و مثلا معطوف به استادی چون شجریان و کیهان کلهر و حسین علی‌زاده نیست؟ چرا این واکنش به توهین‌ها و تخریب‌ها فقط برای دفاع از تتلو اتفاق می‌افتد و آن هنگام که از شجریان به عنوان یک هنرمند سرطانی نام برده شد کسی دفاع نکرد؟ اگر همین تتلو قبل از انتخابات از رئیسی حمایت نمی‌کرد باز هم این تغییرات‌ش را می‌پذیرفتند و از او تقدیر به عمل می‌آوردند یا فقط توبه‌اش هنگامی پذیرفته می‌شد که به آیین سیاسی آن‌ها در بیاید؟ و...
هنر این نیست که جشنی برگزار کنیم و از خودی‌ها تقدیر به عمل بیاوریم و خود بگوییم و خود بخندیم. هنر جذبِ مخالفانی است که در ظاهر هیچ قرابتی با ما ندارند. چه کسی فکر می‌کرد روزی روحانی، ناطق‌نوری و لاریجانی چنین تغییر (حتی اگر تغییر ظاهری و در راستای منافع شخصی) کنند؟
