با توقف قطع دست، ساده‌لوحی‌ها هم متوقف می‌شود؟
یکی از انتقاداتی که مکرر پس از اجرای حدود شرعی در کشور مطرح می‌شود این است که اجرای این قبیل احکام باعث خدشه‌دار شدنِ وجهه‌ی اسلام و ایران، ارائه‌ی تصویری خشن از آن‌ها و به طور کلی دامن‌زدن به اسلام‌هراسی و ایران‌هراسی در مجامع بین‌المللی، خاصه دنیای غرب می‌شود. مثلا در همین قضیه‌ی قطع عضو سارق مشهدی و استناد به بازتاب آن در خبرگزاری‌های رویترز، هاآرتص و العربیه و یا کمی پیش‌تر اعتراض به قطع عضو سارقان همدانی و...
به نظر من این استدلال کمی تا قسمتی ساده‌لوحانه است. ساده‌لوحانه از این جهت که فکر کنیم تمام تصویرسازی رسانه‌های غربی از کشور ما تابع چنین حوادث و اتفاقاتی است و برداشت آن‌ها از ما دقیقا همان چیزی است که خودمان آن را ارائه می‌دهیم و آن‌ها به‌سان آینه‌ای صاف، تنها و تنها واقعیات و درونیات جامعه و کشور ما را بازتاب می‌دهند. یا اینکه اصلا فکر کنیم بود و نبود این احکام تاثیری در نوع نگاه و تبلیغ رسانه‌های آن‌ها از ما دارد.
واقعیت‌ش این است که آن‌ها تصویر دل‌خواه خود را برداشت و ارائه می‌دهند و کار چندانی به اتفاقات و رفتارهای داخلی و حتی خارجی ما ندارند. چه آن زمان که رئیس‌جمهور خندان ما صحبت از گفت‌گوی تمدن‌ها کرد و آن‌ها همان وقت ایران را محور شرارت می‌دانستند و چه حالا و چه حتی اگر هیچ مجرمی به خاطر هیچ جرمی مجازات نشود و مجازات سرقت و قتل، تشویق و صد آفرین باشد!
به نظرم دوستان به جای دست‌گذاشتن روی این جنبه از ماجرا و نگرانی به خاطر تصویر گزینشی و دل‌بخواهی غرب از ایران، از جنبه‌های دیگری به این قضیه نگاه و انتقاد کنند. خیال‌شان راحت! رسانه‌های غربی کار خودشان را می‌کنند.
یه چیز دیگه هم اینکه -یادم نیست متاسفانه کی بود- می گفت اینکه میگن دست طرف رو قطع کنین، به این معنی نیست که دقیقا به صورت فیزیکی لزوما دستش رو قطع کنین، منظور اینه که دسترسی طرف رو به دزدی و غیره قطع کنین. یعنی اجازه ندین دوباره اون کار رو بکنه.