دقت کرده اید؟

نمی‌دانم شما دقت کرده‌اید یا نه اما من که دقت کرده‌ام؛ به این که تنها جایی که در آن ایام محرم، تمام هیئت‌های‌ش با سروصدا باعث آزار و اذیت هم‌سایه‌ها می‌شوند و در آن هرکسی حتما یک مریض دارد که درست شبِ عزاداری به خاطر سروصدا حال‌ش بدتر شده و در آن قطعا هرکسی یک مورد سراغ دارد که یک نفر درون ماشین آمبولانس انتقال بیمار، پشت دسته‌های عزاداری مُرده و هزار و یک مورد از همین دست، فضای مجازی است و بس!

فوتبال علیه دین؟!

آن‌قدر که بعضی افراد روی بازی تیم ملی فوتبال ایران با کره جنوبی در روز تاسوعا یا به عبارتی درست‌تر شب عاشورا مانور داده‌اند، کم نمانده‌است شاهد جنگی داخلی هم باشیم! البته من منکر نیستم که افضل این بود، بازی در روزهای دیگر انجام می‌شد اما با این حال بازی در این روز را هم اَشر! نمی‌دانم. اولا: این شرایط از چند سال قبل که ایام عزاداری فاطمیه با عید نوروز مصادف شد، سخت‌تر نیست. اگر برای این بازی صدهزار نفر و یا فوق‌ش سی میلیون نفر به صورت مستقیم و غیر مستقیم آن هم فقط نود دقیقه و یا فوق‌ش نصف روز  با آن روبه‌رو باشند، آن ایام نه چند میلیون که یک ملت و نه چند ساعت که چند روز با آن روبه‌رو بودند. نتیجه‌ی آن چه شد؟ آیا آن باعث شد که دین و دین‌داری در ایران ضربه بخورد یا این که آب از آب تکان نخورد؟ به تعبیر بزرگان خود مردم می‌دانند چه کنند و به حدی از بلوغ دینی رسیده‌اند که این وقایع و وقایع از این دست را مدیریت کنند. ثانیا: اصلا فرض کنیم که بازی روز تاسوعا برگزار شده، ایران تیم حریف را به توپ بسته و یکی بعد از دیگری گل است که به ناف چشم بادامی‌ها می‌بندد! و همه تماشاگران هم از شادی سر از پا نمی‌شناسند. آیا به معنی این است که عاشورا و شهادت امام حسین را دشمن شده اند؟ و یا حتی خفیف‌تر، فراموش کرده‌اند؟ شبیه این است که اگر من روزی روزگاری لب‌خند بزنم به این معنا برداشت شود که مثلا مرگ فلان عزیزم را فراموش کرده‌ام! البته که در واقعیت این‌طور نیست، خاصه برای بزرگانی هم چون امام حسین (ع) و یاران‌ش. ثالثا: حتی اگر به فرض محال همه‌ی آن صد هزار نفری که احتمالا به ورزش‌گاه می‌روند راهم  ضد محرم و عاشورا و بقیه شعائر دینی بدانیم آیا واقعا حیات و ممات قیام بزرگی چون امام حسین (ع) به دست شادی یا شادی نکردن صد هزار نفر است که این چنین فریاد وا اسلاما سر داده‌اند؟ مهم است. قبول. اما قطعا تعیین‌کننده نیست. آیا جامعه بزرگ ما حتی صد هزار نفر مخالف دین ندارد که تحمل رفتار مثلا صد هزار نفر ضد آن را نداشته‌باشد؟ رابعا: فرض کنید خدایی ناکرده یکی از نزدیکان شما فوت کند. آیا باز هم دل و دماغ فوتبال دیدن را دارید؟ مسلما خیر. و این یعنی اگر حتی همه‌ی هفتادوپنج میلیون نفر هم برای بازی فوتبالی شادی کنند باز هم بیش‌ترین کوتاهی متوجه مسئولین امری‌ست که در شناساندن حماسه‌ی حسینی به ما کوتاهی کرده‌اند که نتوانسته‌اند این واقعه‌ی بزرگ را در حد فوت نزدیکان هم تبیین کنند و نگران باشند که کسی حرمت محرم را به اندازه فوت نزدیکان هم نگه ندارد! من برای دل‌سوزی و هشدارهای علما و بزرگان نظام ارزش بسیاری قائل‌م و به نظرم بخشی از وظیفه‌شان همین هشداردادن‌های به‌جاست اما به نظرم نباید آن را تا حد یک بحران ملی بالا ببرند! یا مثلا من دغدغه‌های مداحان محترم را هم درک می‌کنم اما نسبت دادن موردی که چند سال است تاریخ آن مشخص شده و فدراسیون هم می‌توانسته همان زمان نسبت به جابه‌جایی‌ش درخواست دهد به چیزی که از آن به عنوان توطئه‌ی استکبار جهانی یاد می‌شود و قرار است کل عاشورا و اعتقادات مردم را نشانه بگیرد و تشابه‌گیری آن با وقایع سال هشتادوهشت به جز این که لب‌خند ملیحی را گوشه‌ی لب‌ها کند هیچ کاربرد دیگری ندارد. باور دارم استکبار و دشمنی آمریکا با ما وجود دارد. باور دارم غربی‌ها برای فرهنگ و دین ما برنامه‌ریزی کرده اند. باور دارم...اما باور ندارم آن‌ها برای لااقل این مسابقه‌ی فوتبال چنین برنامه‌ای داشته‌باشند!