سالها زندگی بلاگری بهم فهمانده که ادعا و هوچیگریهای هر بلاگر لزوما نشاندهندهی تواناییهایش نیست. چه بسا وبلاگهای پرسروصدا و پرمدعایی هستند که اگر در آن ها کمی مداقه کنیم خیلی راحت میفهمیم که چیز خاصی در چنته ندارند و چه بساتر وبلاگهای آرام و بی ادعایی که هم چون اقیانوس بیانتها خودت باید لذت کشفشان را بکشی! مثلا از محمدرضا امانی و قناری معدنش گرفته که سابقهی برنده شدن در مسابقهی داستاننویسی همشهری جوان و جیم را دارد گرفته تا رجبعلی محبی و دردهای خاکستریاش که جایزه میبرد وقتی که جایزه بردن مُد نبود! و حتی امید حسینی و آهستانش که به تعداد پستهای خیلی از همان مدعیان، جایزه گرفتهاست و روزی در بین ده وبلاگ پر بازدید جهان قرار داشت و مشترک مورد نظر محمد مبینی که مدتهاست دیگر نمینویسد!
القصه، این ها را نوشتم تا برسم به این که امسال در جشنوارهی فرهنگی دانشجویان سراسر کشور، بلاگرهای بی ادعا گل کاشتند و سهم نسبتا خوبی را در تعداد نفراتی که به مرحلهی نهایی آن که چند روز دیگر در پردیس تئاتر تهران برگزار میشود داشته اند. نمونهاش همین کامل غلامی و آقای رایمونش که دو اثرش (یک ترانه و یک شعر نو) به مرحله نهایی راه پیدا کرده. آقای رایمون و سایر بلاگرها هم فعلا این تبریک مجازی من را داشته باشند تا پنجشنبه و عرض تبریک و رقابت حضوری!
