راست باشد یا دروغ، شایعه باشد یا واقعیت، توطئه داخلی باشد یا خارجی، ما در کشوری زندگی می‌کنیم که هر روز خبر جدیدی از فساد و دزدی و اختلاس و رانت مسئولین و نزدیکان‌شان به گوش‌مان می‌رسد.
از اختلاس‌های سوپرکلان سه‌هزار میلیاردی و هشت‌هزار میلیاردی گرفته تا اختلاس‌های ریز و جزئی و ناقابلِ(!) دویست سیصد میلیاردی و قراردادهای مشکوکی مثل کرسنت و توتال و اخباری که همه روزه در این باره منتشر می‌شود. اوضاع جوری است که حتی خود سیاسیون هم مثل آب خوردن یک‌دیگر را به فساد متهم می‌کنند و آب از آب تکان نمی‌خورد! آن‌وقت دیگر نمی‌شود گفت این هم کار دشمن و توطئه خارجی‌هاست.
احمدی‌نژاد رئیس جمهور دو دوره این مملکت و از اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام، علیه رئیس دو قوه این مملکت بست می‌نشیند، فرزندان آن‌ها را تلویحا جاسوس می‌خواند و خودشان را به واردات انحصاری دارو و زمین‌خواری و کارچاق‌کنی و تصرف زمین در اطراف قم و تاسیس گاوداری متهم می‌کند. از دو حال خارج نیست. یا احمدی نژاد دروغ می‌گوید و به جرم اتهام‌زنی و تشویش اذهان عمومی باید با او برخورد قاطع شود، یا راست می‌گوید و لاریجانی‌ها با این همه فساد باید برکنار شوند. اما هم لاریجانی‌ها قرص و محکم به کرسی ریاست‌شان تکیه داده‌اند و هم احمدی‌نژاد آزادانه دارد زندگی‌اش را می‌کند!
پنج سال پیش همین روزها بود که احمدی‌نژاد در جلسه استیضاح شیخ الاسلامی فیلم جلسه محرمانه فاضل لاریجانی و سعید مرتضوی را منتشر کرد. در آن فیلم فاضل لاریجانی از نفوذ خود بر روی برادران‌ش و توانایی او برای رفع موانع حقوقی و اجرایی پیش روی بابک زنجانی در ازای دریافت مبلغ هنگفتی سخن می‌گفت. خب در آن دوره همه این کار احمدی‌نژاد را مذمت و تقبیح کردند و از محضر رهبری و ملت عذرخواهی کردند. اما هیچ‌کس نگفت که آخرش چه شد؟ کی مقصر بود؟ راست بود یا دروغ؟ تهمت بود یا واقعیت؟
می‌شود مثال‌های دیگری هم آورد. مثلا اتهام تاسیس صرافی و فساد مالی و دکتری غیرقانونی حسین فریدون و اتهاماتی که علیه برادر جهان‌گیری وجود دارد و بسیاری دیگر از این دست! این اتهامات اگر راست باشند نیازمند پیگیری و محاکمه و برخورد جدی هستند، و اگر دروغ باشند نیازمند شفافیت و روشن‌گری. اما یا خبری از محاکمه نیست، یا محاکمه پشت درهای بسته انجام می‌شود و خبری از شفافیت نیست.
چند روز است که در بعضی از نقاط کشور اعتراضات و آشوب‌هایی صورت گرفته و همه، از روسای قوا و وزیران و نمایندگان تا استانداران و فرمان‌داران و حتی مردم خواستار برخورد قاطع و محکم با آشوب‌گران هستند. باشد، قبول! با آن‌ها برخورد شود. اما آیا وقتی هم می‌رسد که بدون ملاحظات سیاسی، با فساد و تبعیض و رانت‌خواریِ کسانی که عامل اصلی نارضایتی مردم هستند، برخورد قاطع و جدی صورت بگیرد؟!
