یک) آنهایی که می‌گویند خودِ فلسطینی‌ها این‌قدر که ما با اسرائیل مشکل داریم، با آن‌ها مشکل ندارند را کاری ندارم. حتی با آنهایی که می‌گویند مدافعینِ حرم نه! مدافعین اسد. یا حتی با آنهایی که شعار نه غزه، نه لبنان، جان‌م فدای ایران را سر می‌دهند. من عاشقِ آنهایی هستم که می‌گویند نباید برای هیچ‌کس آرزوی مرگ کرد و بیاییم به جای مرگ‌گفتن و نفرت‌پراکنی سخن از صلح و درود و سلام بگوییم. کسی با آن‌ها کاری نداشته باشد و از گُل نازک‌تر بهشان چیزی نگوید که آن‌ها تحتِ حمایتِ من هستند!
دو) عباس‌آباد، خیابانِ پاکستان، نبشِ خیابانِ چهارم. این هم آدرسِ سفارتِ افغانستان. البته بعید می‌دانم به دردِ کسی بخورد، آخر نه توی‌ش فرانسه وجود دارد و نه در خیابانِ نوفل‌لوشاتو قرار دارد! تازه عکس‌های شمعِ روشنِ دمِ در و سلفی با آن‌ها هم لایک و کلاس زیادی ندارد.
سه) داشتم واکنش‌ها را به توییت مهدی طارمی می‌خواندم. دوست‌م گفت: خودِ اسرائیل هم توی خاکِ غصبی خودش این‌قدر وکیل و هوادار ندارد. گفت: بوی سوختگی توی ایران بیش‌تر است.
