دلم امشو به تنهایی خود خو کرده...
ترانه‌های محلی و فولکلور زیبایی‌های خاص خودشان را دارند و نشان‌گر بخشی از فرهنگ اقوام ایرانی هستند. از این میان بعضی ترانه‌ها حسابی گل می‌کنند و همه‌گیر می‌شوند و بین زبان‌ها می‌افتند و خیلی‌ها آن‌ها را با خود زمزمه می‌کنند در حالی‌که شاید اصلا معنی آن‌ها را هم ندانند! "بارون بارونه" لرها، "په‌پو سلیمانی" کرمان‌شاهی‌ها، "ئه‌سمر یارم جوانه" کردها، "آها بوگو" گیلکی‌ها، "کوچه لره" ترک‌ها و بسیاری دیگر ترانه‌های به یاد ماندنی و زیبایی هستند که در حافظه موسیقایی اکثر ما ثبت شده‌اند.
اما شیرازی‌ها هم یک ترانه معروف دارند که تا حالا به وسیله خیلی از خواننده‌ها اجرا شده. از هایده و سوگند و سیما بینا و عهدیه بدیعی گرفته تا علیرضا افتخاری و کوروس سرهنگ‌زاده و حتی این اواخر امید جهان. هرچند این اثر بیش‌تر با صدای هایده مورد اقبال قرار گرفت ولی خودم از بین خوانندگان مرد اجرای سرهنگ‌زاده را بیش‌تر می‌پسندم، به واسطه‌ی ادوات موسیقی به کار رفته و حال و هوای قدیمی‌اش. خالی از لطف نیست گوش دادن به این ترانه محلی با صدای خواننده‌ای که دارد فراموش می‌شود.
