جذب حداقلی، دفع حداکثری!

اخیراً آقای حسین ده‌باشی، کارگردان فیلم تبلیغاتی روحانی در انتخابات نودودو و از معدود اصلاح‌طلبان منصف، توئیتی منتشر کرده و در آن برجام را نه خیانت، که خریت دانسته‌است.

به دنبال این اظهار نظر، اصول‌گرایان و نیروهای ارزشی شروع به تاختن به ده‌باشی و توهین و تخریب او کردند و بار دیگر ضعف خود را در جذب تفکرات مخالف نشان دادند.

حسین ده‌باشی هرکسی که بوده و هر تفکری که داشته، اکنون در مورد برجام تغییر موضع داده و نظری هم‌سو با مخالفان برجام پیدا کرده! این تغییر موضع را باید کوبید و تخریب کرد، یا اینکه از آن تجلیل کرد و به نفع خود از آن بهره برد؟ جواب واضح است. اما متاسفانه اصول‌گرایان این جواب واضح را نمی‌فهمند و همیشه با دیگران سر جنگ و دعوا دارند. حتی با کسانی که با نظرات آن‌ها موافق باشند!

در تفکر اصول‌گرایی تغییر جایی ندارد. باید از همان اول اصول‌گرا باشی و اصول‌گرا بمانی تا موردپسند این جماعت واقع شوی! اگر اول اصول‌گرا باشی و بعد تغییر موضع بدهی به تو انگ جریان انحرافی می‌بندند. اگر هم اول با آن‌ها مخالف باشی و بعد نظرت با آن‌ها هم‌سو شود، گذشته‌ات را بر سرت می‌کوبند! گویی که فقط این جماعت نسخه اصل و اصیل انقلابی‌گری و ولایت‌مداری هستند و هرگونه تفاوت عقیده با آن‌ها انسان را از مدار انقلاب و ولایت خارج می‌کند!

رفتار شاخص گونه و نگاه از بالا به پایین این جماعت روز به روز آن‌ها را بیش‌تر در انزوا قرار می‌دهد. تا زمانی‌که این جماعت یاد نگیرند که با اقشار و تفکرات مختلف چگونه برخورد کنند و برای خود حقانیت مطلق قائل باشند امیدی به به‌تر شدن اوضاع‌شان نیست.

این اصولگرایان باورناپذیر!

از دی‌روز که جشنِ یک‌سالگی فارس پلاس، وابسته به خبرگزاری فارس، برگزار و از تتلو به عنوان یکی از حاضرین، در کنار کلی چهره‌ی اصول‌گرا، دعوت به عمل آمده و از او تقدیر شد باز هم بازار صحبت در مورد دیدار تتلو با رئیسی و گذشته و دین و ایمان و عقیده و توبه‌ی تتلو داغ شد. موافق‌ها کلی حدیث و آیه و متن ردیف کردند که این عمل را توجیه کنند و مخالف‌ها هم با بازنشرِ دوباره و چندباره‌ی عکس‌های شخصی و گفته‌های گذشته و کنونی وی این اقدام را رد و عمدتا مسخره می‌کردند که مثلا چه شده که اصول‌گرایان از امثال ناطق‌نوری به تتلو رسیده‌اند!

حالا که مدتی از دیدار تتلو با رییسی گذشته راحت‌تر می‌توان آن را بررسی و قضاوت کرد. به نظر من آن دیدار در چارچوبِ دینی که در آن گذشته‌ی افراد را جست‌وجو نکنیم و به افراد گمان بد نبریم و در پیش‌گاه رئیس جمهور آحاد جامعه باید یک‌سان باشند، حرکت و دیدار درستی بود اما در چارچوبِ سیاستی که در آن چون شطرنج‌باز حرفه‌ای باید تمام شرایط و جوانب کار را سنجید و نه فقط به حرکت بعدی که باید به حرکات بعدی هم فکر کرد و همه‌ی فکر و اعمالِ شخص باید در راستای رسیدن به هدف باشد و چون آکتور سینما چنان نقش بازی کرد که مردم باورت کنند، حرکت کاملا اشتباهی بود! و چه کنیم که مدت‌هاست دیانت ما عین سیاست ما نیست و برای موفق شدن در یکی باید آن یکی را قربانی کرد.

در همین راستا می‌توان حرکت دی‌روز را هم بررسی کرد اما راست‌ش خود من هم این حرکت و حرکات از این دست را ،حتی در چارچوبِ مذهبی‌ش، از اصول‌گرایان قبول ندارم و باور نمی‌کنم. قبول ندارم و باور نمی‌کنم و می‌پرسم این همه سال کجا بودند؟ قبل از انتخابات هم به ای مالک اگر شب‌هنگام... معتقد بودند یا فقط دمِ انتخابات یادِ این سخن افتادند؟ چرا این رافت و عطوفت اسلامی‌شان تنها معطوف به تتلو است و مثلا معطوف به استادی چون شجریان و کیهان کلهر و حسین علی‌زاده نیست؟ چرا این واکنش به توهین‌ها و تخریب‌ها فقط برای دفاع از تتلو اتفاق می‌افتد و آن هنگام که از شجریان به عنوان یک هنرمند سرطانی نام برده شد کسی دفاع نکرد؟ اگر همین تتلو قبل از انتخابات از رئیسی حمایت نمی‌کرد باز هم این تغییرات‌ش را می‌پذیرفتند و از او تقدیر به عمل می‌آوردند یا فقط توبه‌اش هنگامی پذیرفته می‌شد که به آیین سیاسی آن‌ها در بیاید؟ و...

هنر این نیست که جشنی برگزار کنیم و از خودی‌ها تقدیر به عمل بیاوریم و خود بگوییم و خود بخندیم. هنر جذبِ مخالفانی است که در ظاهر هیچ قرابتی با ما ندارند. چه کسی فکر می‌کرد روزی روحانی، ناطق‌نوری و لاریجانی چنین تغییر (حتی اگر تغییر ظاهری و در راستای منافع شخصی) کنند؟