به عقیده من آشوب‌های سال ۸۸ علی‌رغم جلوه مهیبی که داشت، خیلی نگران‌کننده نبود. چون شاکله آن بر دروغ بنا شده بود. فقط باید دروغ بودن ادعای تقلب و هدف اصلی اغتشاش‌گران برای مردم آشکار می‌شد تا فریب‌خورده‌ها از گرد آن پراکنده شوند و غائله با حضور ملت خاتمه پیدا کند. همین اتفاق هم افتاد. عاشورای ۸۸ الک نهایی فریب‌خورده‌ها از معاندین بود و راهپیمایی نه دی ریشه قضیه را کند و کار یک‌سره شد.
اما به نظر من راهپیمایی‌هایی که طی دو روز گذشته در بعضی شهرها اتفاق افتاده علی‌رغم ابعاد کوچک‌شان نگران‌کننده‌اند و می‌توانند آژیر خطر جدی برای مسئولین باشند. گرانی و تورم، دروغ و فریب نیست که منتظر باشیم حقیقت‌ش برملا شود. این‌ها واقعیاتی است که چندین سال است مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. از اواسط دولت دهم تا به امروز! دو سال آخر احمدی‌نژاد را مردم به امید رفتن او و آمدن دولتی اقتصادی‌تر تحمل کردند. چهار سال اول روحانی را هم به امید رفع تحریم‌ها و گشایش اقتصادی به سر بردند. اما امروز که روحانی هم از بی‌ثمر بودن مذاکرات و رفع نشدن تحریم‌ها حرف می‌زند دیگر امیدی برای انتظار تا چهارسال دیگر وجود ندارد. و همین باعث شکل‌گیری اعتراضات می‌شود.
البته اگر بخواهیم دقیق‌تر نگاه کنیم روحانی می‌توانست با سیاسی‌کاری و پاسخ مثبت به باج‌خواهی اصلاحات و اپوزسیون و دادن سهم آن‌ها از اعتراضات امروز علیه خود جلوگیری کند! چگونه؟!
روحانی باز هم همان مواضع رادیکالی و اپوزسیونی پیش از انتخابات را اتخاذ می‌کند. حرف از رفع حصر می‌زند، خاتمی را به سر خط اخبار می‌آورد، چند وزیر از میان اصلاحاتی‌ها انتخاب می‌کند و خود را وابسته به آن‌ها معرفی می‌کند. از آن‌طرف هم ژست مخالفت با رهبری و نظام می‌گیرد، از برجام دفاع می‌کند، آمریکا را کدخدا می‌نامد و معاندین و خارج‌نشین‌ها را امیدوار به تغییر ساختار حاکم نگه می‌دارد. نتیجه آن‌که رسانه‌های وابسته به اصلاحات و کانال‌های معاندی نظیر آمدنیوز، همانند دوران پیش از انتخابات به حمایت از روحانی بر می‌خیزند. مشکل گرانی را ناشی از فجایع دولت‌های نهم و دهم جلوه می‌دهند، از گشایش‌های غیبی پسا برجام و خروج از فصل هفت منشور سازمان ملل و رفع سایه جنگ از سر کشور می‌گویند و به مردم امید می‌دهند که اتفاقات خوبی در راه است. دست‌مال‌هایشان را خرج روحانی می‌کنند و روی او به عنوان کسی که می‌تواند اهداف آن‌ها را پیش ببرد حساب می‌کنند. مردم هم خیال‌شان راحت است که دولت دارد همه سعی‌ش را می‌کند، اما چه کند که جبران سونامی احمدی‌نژاد یک قرن طول می‌کشد! به این شکل علی‌رغم تمام مشکلات، روحانی باز هم رئیس جمهور محبوب مملکت می‌شود و روحانی تنها نیست و با او تا ۱۴۰۰!
خب روحانی به هر دلیل این کار را نکرد. حالا یا واقعا به خاطر تغییر عقیده و موضع بود یا این‌که می‌خواست از زیر سایه هاشمی و خاتمی خارج شود و در عالم سیاست یک شخصیت مستقل از خود به نمایش بگذارد. هر چه هست او مسیر دشواری را برای چهارسال پیش رو انتخاب کرده است. امروز روحانی تنهاتر از همیشه است. مخالفین قدیمی او بر مواضع خود مصرترند و موافقان چندماه پیش او هم ناراضی از ندادن پول چای‌شان!
برای جلوگیری از اعتراضات مردم، روحانی بر سر یک دوراهی قرار دارد. راضی کردن جریانات قدرت با سیاسی‌کاری و سهم‌دهی به آن‌ها و به تبع آن ایجاد رضایت کاذب در جامعه به وسیله جوسازی‌های رسانه‌ای، یا راضی کردن مردم از طریق حل ریشه‌ای مشکلات اقتصادی آن‌ها در بلند مدت. ظاهرا روحانی راه اول را انتخاب نکرده! این‌که آیا او راه دوم را انتخاب می‌کند یا نه و این‌که چقدر در آن موفق است، باید منتظر بود و دید.
