آن زمانی که دغدغه شهدا حجاب بود و در وصیت‌نامه‌ها‌شان به آن سفارش می‌کردند، نه خبری از ژن خوب بود، نه رانت، نه فساد، نه دزدی، نه تبعیض، نه رشوه و نه اختلاس! آن زمان دوره ریاست رجایی و باهنر و مفتح و بهشتی بود. آن زمان خیال مردم از پاک‌دستی مسئولان‌شان راحت بود. مسئولانی که از کف جامعه بودند و مثل مردم عادی زندگی می‌کردند. مسئولانی که برای تهیه نفت و برنج و قند و شکر منزل‌شان از کوپن استفاده می‌کردند. مسئولانی که با دوچرخه و موتور سر کار می‌رفتند. الان هم همان‌گونه است؟ خون‌بهای شهدا را فقط مردم باید بپردازند؟ فقط زنان؟ آن هم با حفظ حجاب‌شان؟ مسئولین وظیفه‌ای در این باره ندارند؟!
من نمی‌فهمم چه حکمتی است که همه اصرار دارند حق شهدا را از شال و روسری و حجاب مردم بگیرند. احیاناً خون‌بهای شهدا از حق اوقات فراغت فرزندان نجومی‌خوارها و از رانت ژن خوب‌ها و فسادهای اقتصادی مسئولین و نزدیکان‌شان در نمی‌آید؟!
حقیقتا شهدا مظلومند. مخلصانه در راه رضای خدا و حفظ اسلام و آرمان‌های انقلاب و حراست از آب و خاک و ناموس این سرزمین و امنیت مردم بجنگی، اما بعد از شهادتت آن‌همه هدف مقدس و والا را نادیده بگیرند و ازخونت چماقی بسازند برای کوبیدن بر سر مردم! خودشان هم آن بالا بنشینند و...بی‌خیال!
