این روزها دارم کتاب آشنایی با صادق هدایت به روایت مصطفی فرزانه را (به هم‌راه چند کتاب دیگر) می‌خوانم. با این‌که خودم طرف‌دار آثار صادق هدایت هستم و همه‌ی آثارش را به جز تک و توکی خوانده و در مجموع دوست داشته‌ام اما هر خط و هر جمله‌ای که از این کتاب را می‌خوانم و با او بیش‌تر آشنا می‌شوم این سوال در ذهن‌م پُررنگ‌تر می‌شود که اساسا چرا کسی که کوچک‌ترین ارزش و شانی برای فرهنگ و تمدن ایران و ایرانی قائل نیست و این مسئله را به کرات در کتاب‌های‌ش فریاد زده، باید این‌چنین محبوب جماعت روشن‌فکر و میهن‌پرست داخلی باشد و هرکس پُز کتاب‌های خوانده شده‌اش را بدهد و کلی جشن‌واره‌ی فرهنگی و ادبی به نام‌ش شکل بگیرد؟ این که کسی را به خاطر هنرش (فارغ از عقیده‌اش) تحسین کنیم یک مسئله قابل حل است و این‌که افکار و عقیده‌ی این‌چنینی‌ش را نمادِ روشن‌فکری ایرانی بدانیم، یک مسئله‌ی غیرقابل حل! واقعا چرا؟!
بعدا در مورد این کتاب، هدایت، آثار و زنده‌گی‌ش به طور مفصل خواهم نوشت.
