برخلاف تصور عامه، بازی با پرتغال سخت‌ترین بازی و البته آخرین بازی ما در این دوره از جام جهانی خواهد بود. همان‌طور که بازی با مراکش به مراتب سخت‌تر از بازی با اسپانیا بود و تا دقایق آخر شاهد فشارهای بی‌امان مراکشی‌ها روی دروازه تیم ملی بودیم. اگرچه روی کاغد اسپانیا قهرمان جام ۲۰۱۰ و یورو ۲۰۱۲ است و دوجین ستاره کهکشانی دارد ولی انصافاً در بازی ایران و اسپانیا بیش‌تر از بازیکنان تیم ملی اسپانیا، اسم‌های‌شان بازی می‌کردند. نه این‌که ایراد از آن‌ها باشد و روز خوب‌شان نباشد؛ اساساً بازی ضرب‌در، ضرب‌در، ضرب‌در... مثلث و مربع در مقابل اتوبوس‌هایی که تیم ما مقابل دروازه ردیف کرده جواب نمی‌دهد. حالا فکر مربی اسپانیا به این نکته بدیهی قد نداده؟ چرا داده. ولی خب اسپانیا نه شوت‌زن‌های قهاری دارد و نه به بازی بلند و شوت از راه دور عادت. مضاف این‌که سرمربی جدید اسپانیا تنها یک روز قبل از جام جهانی جای‌گزین لوپتگی شد و عملاً فرصتی برای عرضه تفکرات خود به تیم نداشت. لاجرم اسپانیا همان تیکی تاکا را اجرا کرد و اگر اشتباه رضاییان و لحظه‌ای غفلت خط دفاعی نبود امکان نداشت همان یک گل را هم وارد دروازه بیرانوند کند.(در لحظه‌ای که اینیستا پاس گل را به کاستا داد پنج نفر مقابل دروازه بودند درحالی‌که در اکثر دقایق بازی ایران ده نفره دفاع می‌کرد.) ولی بازی با پرتغال از اساس فرق دارد. مهره‌ای مثل رونالدو با توانایی اعجاب‌انگیزی که در بازی فردی، هدزنی، ایست‌گاهی و شوت‌های از راه دور دارد احتمالاً یک گل را مهمان دروازه ما خواهد کرد و اگر روز خوب ماریو و سیلوا باشد و بتوانند به خوبی بازی‌سازی کنند و موقیعت‌های بیش‌تری برای خط حمله پرتغال فراهم کنند، این بازی برخلاف دو بازی گذشته با اختلاف بیش از یک گل به پایان می‌رسد.
البته فوتبال غیرقابل پیش‌بینی است. شاید هم خدا نگاه به دل پاک و ساده مهناز افشار کرد و ما پرتغال را زدیم. خدا را چه دیدید؟ 😊
