دیپلماسیِ انفعال!
تا چهارتا زنِ نخود مغز دو سانت روسری‌شان را عقب می‌برند، سی‌و‌شش تا مقام رسمی و غیررسمی ایالات متحده موضع می‌گیرند و اعلام حمایت می‌کنند و از اوضاع حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی می‌کنند. امروز که جنبش عظیمی در آمریکا علیه آزادی حمل سلاح‌های گرم صورت گرفته چرا ما حمایت نکنیم و از اوضاع امنیت در آمریکا ابراز نگرانی نکنیم؟ کی گفته همیشه ما باید در موضع انفعال و پاسخ‌گویی باشیم و کشورهای دیگر قلدرمآبانه در ریز به ریز سیاست‌های‌مان دخالت کنند؟ چرا ما بعد از چهل سال استقلال، توانایی این را نداریم که سیاستهای کشورهای دیگر، اقلا کشورهایی که راه به راه در سیاست‌های‌مان دخالت می‌کنند را به چالش بکشیم؟
دفاع درست از مواضع و سیاستهای کشور یک وجه از دیپلماسی قدرت‌مند و فعال است. وجه دیگرش توانایی به چالش کشیدن سیاستهای غلط طرف مقابل است. وجهی که هرچقدر دولت فعلی در آن ضعیف عمل کرده، دولت قبل در آن قدرت‌مند ظاهر شد. به چالش کشیدن هولوکاست، دفاع از جنبش وال‌استریت، انتقاد صریح از سیاستهای ایالات متحده و جنایات رژیم صهیونیستی از مشخصه‌های بارز دیپلماسی دولت احمدی‌نژاد بود.
در منطقی که یک کشور را کدخدا می‌داند و کشورهای دیگر را رعیت، حرف از دیپلماسی مقتدرانه و فعال یک شوخی مضحک بیش نیست. امروز و بعد از پنج سال به قطعیت می‌توان گفت که علی‌رغم سم‌پاشی‌ها و جوسازی‌های رسانه‌ای، دیپلماسی دوره ریاست جمهوری احمدی‌نژاد بسیار فعال‌تر، قدرت‌مندتر و عقلانی‌تر از دولت فعلی بود. با گذر زمان و نزدیک شدن به پایان دولت دوازدهم، درستی این گزاره روزبه‌روز برای اقشار مختلف آشکارتر می‌شود.
کانال وبلاگ:
