هزار و سیصد و نود و رنج

اعتقاد دارم انسان در طول زنده­‎گی یا باید این طرف را بچسبد و یا آن­‎طرف را. و هر کار و اقدام­‎ش در راستای یکی از آن­ها باشد، یا راحتی خود یا خش‎­نودی خداوند. هرچیزی جز آن را اگر خَسَرَ ندانم قطعا بی­‎هوده و بی­‎فایده می­‎دانم. این اقدام هرچیزی باشد فرقی نمی‎­کند. چه رنگی پنگی کردن­‎های تخم­‎مرغ هفت­‎سین باشد و چه گذاشتنِ سکه و سبزی و حتی خود تشکیل سفره­‎ی آن. حالا هی بیاییم و برای آن دلیل بتراشیم که سکه یعنی برکت و سبزه یعنی سرزنده­‎گی و سبزی من از تو و سرخی تو از من! برای همین هم مدت­‎هاست که دیگر میل و رغبت چندانی به آمدوشد بهار و فصل‎­های دیگر ندارم و اگر نبود عید و سنتِ زیبای دیدوبازدید و تبریک و شلوغی بازار و رخوت ظهرگاهی و از همه مهم­‎تر عهد سالیانه­‎ی من برای انجام بعضی از کارها و دوری از بعضی چیزها نبود، شاید اصلا نفهمم که بهار کی آمده و کی رفته.

حالا که دارم سال را مرور می­کنم می­‎بینم سال عجیبی بود برای­م. سالی که بیش‎­تر از دست دادم تا تا به دست آوردم. ازدست‎دادن­‎های بزرگ و به دست آورد‎ن­های کوچک. سال تصمیم‎­های اشتباه. دل­‎شکستن‎­ها. دل­‎خوری‎­ها. اشک‎­ها. مرگ­‎ها. آتش‎­ها. فروریختن‎­ها. دردها. رنج­ها. رنج­‎ها. رنج­‎ها...سالِ هزاروسی­‎صدونودورَنج!

با این­‎حال نه ناشکر هستم و نه ناامید. چرا که آدمی با امید زنده‎­است. و امیدوارم سال نو، سال رنج نباشد، گنج باشد. برای همه!