شوق وصل

عراقی در دیوان‌ش چهار غزل پی در پی دارد یکی از یکی به‌تر! وزن هر چهار غزل یکی‌ست: مستفعلن مفاعل، مستفعلن مفاعل. ردیف هم عبارت "چه کار دارد" اختیار شده. این چهار غزل از زیباترین و به‌ترین غزل‌های عرفانی فارسی هستند که علاوه بر اظهار تضرع و نیاز با خالق اشاره‌ای هم به برخی مفاهیم عرفانی مشهور مثل وحدت وجود دارند.

متاسفانه اشعار عراقی به علت ماهیت کاملاً عرفانی و الهی‌شان آن‌چنان که باید مورد اقبال هنرمندان ما قرار نگرفته‌اند. ولی همین اشعار بسیار مورد استقبال گروه‌های تصوف هستند. یکی از زیباترین آثاری که روی اشعار عراقی خوانده شده، شوق وصل اثر زنده‌یاد عالی‌نژاد است. با این‌که کیفیت ضبط کمی پایین است اما مثل همیشه دل سوخته‌‌ی سیدخلیل اثر ماندگاری را به وجود آورده. تنبورنوازی هنرمندان اهل حق هم که دیگر نیازی به تعریف ندارد. به قولی بچه‌های اهل حق قبل از راه رفتن تنبور زدن یاد می‌گیرند.

این اثر زیبا را با صدای زنده‌یاد عالی‌نژاد گوش دهید. وداعی باشد برای پایان یافتن مهمانی خدا

در مجلس فقیران قیصر چه کار دارد؟

در دست بحرنوشان ساغر چه کار دارد؟

آن‌جا که بحر معنی موج بقا برآرد

بر کشتی دلیران لنگر چه کار دارد؟

در راه پاک‌بازان این حرف‌ها چه خیزد؟

بر فرق سرفرازان افسر چه کار دارد؟ ...

حسرت

رمضان تمام شد. هم برای آن عزیزی که گرفت و هم برای آن نازنینی که بادلیل نگرفت و هم برای آن دوستی که بی‌دلیل. رمضان تمام شد. هم برای آن رفیقی که گفت رمضان بی ربنای شجریان رمضان نیست و هم برای آن جوان مذهبی‌ای که حالِ خوشِ دمِ افطارش را وام‌دار خداوند بود و نه وام‌دار کسی. رمضان تمام شد. هم برای آن کسی که به کنایه گفت ترجیح می‌دهد به جای تحمل تشنه‌گی و گرسنه‌گی، تشنه و گرسنه‌ای را سیراب و سیر کند، بماند آن‌که موفق شده یا نه و هم برای آن کسی که با افتخار و غرور خاصی ساندویج‌ش را وسط خیابان شهر گاز زد و روزه‌داری را به سخره گرفت. رمضان تمام شد. برای همه تمام شد. فقط خدا نکند روزی برسد که حسرت این را بخوریم که چه راحت آن را از دست دادیم و قدرش را ندانستیم. حسرت روز به روزش را. حسرت ساعت به ساعت‌ش را. حسرت دقیقه به دقیقه‌اش را. حسرت ثانیه به ثانیه‌اش را. حسرت آن به آن‌ش را...خدا نکند...