حسن شود سبب خیر...

 درست است که ارادت چندانی به روحانی و سیاست‎های او ندارم و طبعاً رای بنده در سبد هرکس خواهد رفت الا روحانی، اما با این حال نه  به شکست روحانی چندان امیدوارم و نه از پیروزی او چندان مغموم و ناراحت خواهم‎شد. به عقیده‎ی من شاید خیر و صلاح مملکت در پیروزی روحانی باشد و البته برای این سخن‎م دلایلی دارم که به هیچ وجه به معنای رای دادن به روحانی نیست.

دلیل اول احتمال آشوب بعد از شکست روحانی است. در شرایطی که جلبک‎های سبز، اختلاف نُه میلیونی آرا را برنتافتند و به نظر اکثریت بیست‎وسه میلیونی تمکین نکردند بعید نیست که برای شکست محتمل چندصدهزارتایی همان بلوا را به پا کنند. گرچه برگزارکننده‎ی انتخابات دولت روحانی است و منطقاً اگر تخلفی در پروسه‎ی برگزاری انتخابات صورت بگیرد پیکان اتهام به سوی دولت خواهد بود ولی با این حال از جماعت آشوب‎گر انتظار برخورد منطقی با این قضیه نمی‎رود. البته با توجه به واکسینه‎شدن کشور در انتخابات هشتادوهشت، احتمال آسیب جدی به کشور در صورت شکست روحانی منتفی خواهدبود!

دلیل دوم و مهم‎تر این‎که حتی شکست روحانی با اختلاف آرای کم به این معناست که هنوز طیف زیادی از مردم برای حل مشکلات اقتصادی نگاه‎شان به خارج از کشور است و منتظر چیدن ثمره برجام‎اند. در دولت فرضی رئیسی اگر با بهره‎گیری از سیاست‎های اقتصاد مقاومتی و افزایش تولید داخلی گرهی از مشکلات معیشتی مردم گشوده شود و وضعیت اقتصادی به‎بود یابد، مدعی خواهند شد که این‎ها از نتایج برجامی است که ما منعقد کردیم. و اگر وضعیت بدتر شود آن را از پی‎آمدهای عمل‎نکردن به برجام خواهندشمرد!

درست است که پیروزی روحانی در این چهار سال ممکن است نتایج نامطلوبی را به هم‎راه داشته‎باشد، ولی بزرگ‎ترین حُسن‎ش این است که مردم واقعا به این نتیجه می‎رسند که از ناحیه‎ی خارج از کشور معجزه‎ای صورت نخواهد‎گرفت و نگاه به داخل به صورت یک عقیده‎ی مستحکم ملی در می آید که ثمرات بسیار خوبی خواهد داشت!

نمی‎دانم! شاید روحانی اصلح نباشد، ولی ممکن است در ریاست‎جمهوری او خیری باشد که ثمرات‎ش بعدها مشخص‎شود.

"عسی ان تکرهو شیئاً و هو خیر لکم"

شرافتا نمیگنجد!

آقا درست است که از قدیم گفته‎اند نبین که می‎گوید، ببین چه می‎گوید اما انصافا نمی‎شود. شرافتا نمی‎شود. وجدانا نمی‎شود. لااقل الان نمی‎شود. آخر حرف‎شان چیزی است که اصلا نمی‎گنجد!

 تو فکر کن نام‎زدشان با خواننده‎ی ترانه‎ی سوسن‎خانم عکس یادگاری دارد، آن وقت شروع می‎کنند به گرفتن ژست روشن‎فکری و مخالفت با این‎که چرا نام‎زد دیگری با امیر تتلو عکس گرفته‎است. خداوکیلی قابل قبول است؟ حالا این که هیچ. این را دیگر چه می‎گویید؟ از این‎که فلان عضو ستاد نام‎زد رقیب، برای نام‎بردن از محمدرضا شجریان، خسروی آواز ایران، از لفظ بیمار سرطانی استفاده‎کرده رگ غیرت هنردوست‎شان باد کرده اما با خودشان فکر نمی‎کنند که نام‎زد محبوب‎شان در این چهارسال به جز یک بار نام‎بردن از شجریان در جریان مناظره‎ها و این اواخر ثبت انتخاباتی ربنای او در فهرست میراث فرهنگی کشور، دقیقا چه کار مثبت دیگری در حق او کرده‎است؟ باز هم این هیچ! با این‎ها چه می‎کنید؟ رئیس‎جمهور سابق را بابت ادبیات نه چندان سطح بالای‎ش ملامت می‎کنند اما چشم‎شان را روی ادبیات نام‎زد خودشان بسته‎اند که ام‎روز گفت: «روز شنبه چه‎طور آب و صابون بیاوریم تا روی‎تان را بشویید!». طرف را به بی‎اخلاقی در انتخابات متهم می‎کنند اما خودشان را به فراموشی زده‎اند که روزگاری همین‎ها تصویر رئیس‎جمهور سابق را با سُم الاغ و هیبت میمون می‎کشیدند. طرف را به به بی‎فکری متهم می‎کنند اما فراموش می‎کنند خودشان چه‎طور فکر را فرستاده‎اند مرخصی و چشم‎شان به دهان فلانی‎است تا تَکرار می‎کنم‎شان را خرج چه‎کسی می‎کند. در اتوبوس نام‎زد خودشان در حال حرکت به سمت گردهم‎آیی هستند و هم‎زمان به نام‎زد مقابل گیر می‎دهند که چرا اتوبوسی آدم جابه‎جا می‎کند! چشم‎شان را روی فیلترینگ اینستاگرام خبرگزاری فارس و فتن را می‎بندند و هم‎زمان فریاد می‎زنند به آزادی رای می‎دهیم و...

خداوکیلی این‎ها واقعیت دارد؟ یعنی چنین چیزی ممکن است؟ یک‎وقت همه‎ی این‎کارها و تناقض‎های‎شان شوخی نباشد و یک‎هو بگویند شوخی کردیم و هرهر به ما بخندند؟ ها؟

احتمال تقلب در انتخابات!

از همین حالا اعلام می‌کنم، اگر میرسلیم برنده‌ی قاطع انتخابات با آراء بسیار زیاد نباشد، تقلب رخ داده‌است!

اولا مردم تهران فرزند خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند.

ثانیاً باز هم مردم تهران داماد خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند.

ثالثا دانش‌جویان رشته‌های ریاضی هم استاد خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند. 

باقی دلایل هم شبیه این دلایل است! 

التماس اطلاع!

اصولا، منطقا و عقلا نباید حرف کسی را در مورد حوزه‎ای که در آن تخصص ندارد، جدی گرفت. البته نه این که نشنید، باید شنید اما جدی نگرفت. حالا این شخص نامتخصص هرکسی هم باشد، چه وطنی و چه غیروطنی و چه حتی سلبریتی. از شهاب حسینی سوپراستار گرفته تا تازه به دوران رسیده‎ها و نوکیسه‎هایی مثل...(عمدا ننوشتم. خودتان تکمیل‎ش کنید!) برای همین هم نظرات اشخاصی چون حامد به‎داد و داریوش مهرجویی در مورد علوم پزشکی، مه‎ناز افشار و امیر تتلو! در مورد سیاست، یغما گل‎رویی و ترانه علی‎دوستی در مورد جامعه و...بیش از آن که یک وحی منزل و واقعیتی آشکار باشد، تنها و تنها تراوشات ذهنی آن‎ها است. (درست یا غلط، بماند)

با  این حال حتی اگر سطح انتظار خود و جدی‎گرفتن گفته های این اشخاص را هم در حد همان پاراگراف بالا فرض کنیم، باز هم گاهی از حرف‎های‎شان ناامید می‎شویم! چرا که گاهی حتی با یک نظر شخصی هم مواجه نیستیم؛ با یک دروغ/ گاف/ بی‎اطلاعی شخصی مواجه هستیم. لیست این اظهارنظرهای دروغی می‎تواند خود کتابی باشد. (چه پیش‎نهاد خوبی! کسی پایه شود و همه‎ی گاف‎ها و اشتباهات و دروغ‎های مجازی معروف‎ها را در یک کتابی جمع آوری کند! اقل فایده‎اش این است که آینده‎گان می‎فهمند روزگاری ما به چه کسانی می‎گفتیم سلبریتی!) اما مرور چند تای‎ش بد نیست: ترانه علی‎دوستی به دعوت نشدن فلان بازی‎کن زن فوت‎سال به تیم ملی به دلیل بازی بدون حجاب در کشور خارجی اعتراض می‎کند اما بعدا مشخص می‎شود که آن خانم اصلا مدت‎هاست که به خاطر ناآمادگی‎ش به  تیم ملی دعوت نمی‎شده! محمدرضا شجریان استاد بی‎مثال موسیقی ایران و بسیار دیگری از هنرمندان در اظهاراتی بعد از ماجراهای سال هشتادوهشت از این که احمدی‎نژاد آن‎ها (یعنی مردم را؟!) خس و خاشاک نامیده ابراز ناراحتی کردند اما بعدها مشخص شد که خس و خاشاک احمدی‎نژاد نه متوجه آن‎ها که حتی متوجه آرای باطله هم نبوده است. رضا رشیدپور در برنامه‎ی «دید در شب» برای این‎که بتواند برای روحانی یک هم‎کلاس! در توهین به منتقدین پیدا کند، دروغِ گفتنِ کلمه‎ی «بزغاله» را به احمدی نژاد نسبت داد که بعدا مشخص شد این عبارت نه برای منتقدین که برای کشورهای غربی و معاند به کار رفته. (رشیدپور در اقدامی قابل توجه، بعدها اشتباه‎ش را تصحیح و عذرخواهی کرد.) و یا این اواخر و به خاطر انتخابات ریاست جمهوری که دوز این اظهارات شاذ بالا رفته. مثلا باران کوثری در گردهم‎آیی حامیان روحانی در استادیوم آزادی از این می‎گوید که در دولت گذشته، ممنوع الکار (البته شکل درست‎ش ممنوع الفعالیت است. چرا که کلمه‎ی فارسی «کار» را با «ال» عربی جمع نمی‎کنند!) شده اما فقط جست‎و‎جویی کوتاه نشان می‎دهد که او در آن سال در بیش از بیست فیلم ایفای نقش کرده و حتی برنده سیمرغ هم شده است! و یا حتی اظهارنظر اخیر شهاب حسینی!

من هم با احمدی‎نژاد مخالف‎م و هم با حرف مفت! حرف مفتی که بیش از آن که حاصل مطالعه باشد، حاصل خیال و اوهام طرف باشد. حتی اگر این حرف علیه احمدی‎نژاد هم باشد. حتی اگر علیه جامعه و سیاست باشد! و به طور کلی راجع به هرچیزی باشد! دیگران مشهور و حتی نخبه، اگر وجدان و دین‎شان را به راحتی به حراج می‎گذارند، دلیل نمی‎شود که بقیه هم همین کار را بکنند. برای همین هم جنابان هنرمند و ورزش‎کار و ادیب! قبل از این که در مورد موضوعی، هر موضوعی، از روی حرفی خودشیرینی بزنید اقل کم اطلاع‎ش را داشته باشید، دانش‎ش پیش‎کش! لطفا

*بازتاب همین مطلب در سایت جیم 

اللَّهُمَّ أَرِنِی الطَّلْعَةَ الرَّشِیدَه...

به ندرت اتفاق افتاده که از کارهای گرافیکی م کاملا راضی باشم اما خب همان به ندرت هم گاهی اتفاق می‌افتد. درست مثل همین طرح که گرچه ساده است اما دوست میدارمش! 

بی سرزمین تر از باد!

خدا می‌داند بیش‌تر از هر زمانی دل‌م به حال روحانی و وضعیت امروز اصلاحات می‌سوزد. به چنان فلاکتی افتاده‌اند که از جانب میرسلیم  هم احساس خطر می‌کنند.کم مانده علیه آراء باطله هم موضع بگیرند.😁

رضا در افق

در بین هنرمندان نسل جدید (قدیمی‎های پیش‎کسوت جای خود) فقط معدودی هستند که تمایل دارم روزگاری با آن ها دیدار کنم و با آن‎ها گپی بزنم. باقی را ابداً (مثلا چند سال قبل خانم بازی‎گری را به طور اتفاقی در یکی از مجتمع‎های تفریحی، تجاری دیدیم. از دوست‎م اصرار برای با او عکس گرفتن و از من انکار. آخرش هم حرف، حرف من شد. چند هفته‎ی بعدش خانم بازی‎گر برنده‎ی سیمرغ شد!) یکی از این معدودها رضا امیرخانی است که من قبلا در موردش نوشته‌ام. وقتی شنیدم قرار است به نمایش‎گاه بیاید علی‎رغم این که روز قبل‎ش هم نمایش‎گاه بودم درنگ نکردم و رفتم. حاصل دو ساعت حضور و کلی سوال شد این:

یک) رمان جدیدش «ره‎ش» نام دارد که در مرحله‎ی نزدیک به ویراستاری قرار دارد و احتمال پاییز ام‎سال منتشر شود. اسم‎ش هم نکته‎ی ظریفی دارد. هم از واژگونی  واژه‎ی «شهر» گرفته شده و هم به معنای خود کلمه‎ی رهش که با موضوع کتاب ارتباط دارد.

دو) داستان‎ش در مورد توسعه‎ی شهری است و تضادها و مشکلات یک زن و شوهر شاغل در این حوزه. شخصیت اول این رمان برخلاف سایر رمان‎های‎ش زن است. و به گفته‎ی خودش از شخصیت‎های رمان‎های دیگرش هم در آن حضور دارد. مثلا ارمیای رمان ارمیا. خودش به شوخی گفت: فقط زورم به ارمیا می‎رسد!

سه) موقع امضای کتاب‎ها بسیار مقید بود که حتما اسم و فامیل خانم‎های امضاخواه را بپرسد و هیچ‎وقت زیر بار امضا برای اسم تنهای یک خانم نمی‎رفت!

چهار) خانمی برای او هدیه‎ای آورده بود که از ظاهرش برمی آمد انگشتری باشد. نپذیرفت. نپذیرفت. نپذیرفت. تا این‎که فهمید آن هدیه نه انگشتر که مینیمال شده‎ی انار روی جلد رمان من اوی‎ش هست. با کلی تشکر پذیرفت!

پنج) پسری از علاقه‎ی دوست‎ش به او گفت که متاسفانه نتوانسته در این دیدار حضور پیدا کند. پیش‎نهاد کرد که شماره‎اش را بگیرد و امیرخانی با او صحبت کند. امیرخانی پذیرفت و مدتی هم  تلفنی با دوست پسر گپ زد!

شش) در مورد فصل حذف‎شده‎ی کتاب نفحات نفت پرسیدم. گفت: عنوان‎ش «روحانیت نفتی» بوده. دیگر چیزی نگفتم. دیگر چیزی نگفت.

هفت) به شوخی گفتم: بعد از ارمیا و قیدار نوبت کدام پیام‎بر است؟ به خنده گفت: سلیمان نبی! یکی در آن جمع گفت: هرچه‎قدر می‎خواهی با پیام‎بران شوخی کن ولی اسم روحانیت را نیاور که دیگر از دست کسی کاری ساخته نیست. همه خندیدند!

هشت) در مورد ارتباط و تاثیر رشته‌ی تحصیلی‌ش بر نویسنده‌گی پرسیدم. جواب داد. یک جایی از جواب‌ش با مزاح گفت: اصلا به نظرم رییس جمهور باید توانایی حل معادلات دیفرانسیل را داشته‌باشد! شخصی در آن بین گفت: منظورش میرسلیم است! همه‌گی خندیدیم! ناگهان میرسلیم وارد غرفه‌ی انتشارات افق شد و با امیرخانی دیدار کرد!

یاسلیم میرسلیم

چپ و راست که تکلیف‎شان مشخص است. این فکر می‎کند تمام مشکلات کشور زیر سر آن‎دیگری است و آن فکر می‎کند تمام مشکلات کشور زیر سر این‎دیگری. اما در واقع هیچ‎کدام. زیر سر هردو! برای همین هم حوصله‎ی هیچ‎کدام از آن‎ها و حرف‎های تکراری‎شان ندارم. اما این دلیل نمی‎شود که بخواهم پز روشن‎فکری بردارم و مثلا انتخابات را تحریم ‎کنم. پس می‎ماند حمایت از پدیده‎ی این دوره از انتخابات. سیدمصطفی میرسلیم.

برای میرسلیم در فضای مجازی سه‎تا طرح کار کردم که آن‎ها را در کانال‎م منتشر کردم. اما بد ندیدم این‎جا هم منتشر کنم. یکی که پس از مناظره‎ی دوم و هجمه‎های چپ و راست به او که او را در قامت ماتریکس، قهرمان سری فیلم‎های ماتریکس نشان دادم که حتی گلوله‎های چپ و راست هم روی او اثر ندارد و دیگری هم استفاده از تشابه میرسلیم با گاندی ره‎بر فقید هند که این روزها زیادی در فضای مجازی با آن شوخی می‎شود. آخری هم که نمایان‎گر امید به آینده با میرسلیم است. از فرش تا عرش.

چه خبر از نمایشگاه؟!

یک) در غرفه‎ی انتشارات...آقایان شاعر هم بودند و یک جورهایی جشن امضا به پا بود. هرکس که حتی آن‎ها را نمی‎شناخت هم به بهانه‎ی همان امضا هم که شده خودش را فن آن‎ها جا می‎زد و کتاب و یا حتی کتاب‎هایی از آن‎ها ابتیاع می‎کرد و در صف امضا قرار می‎گرفت. دم‎شان گرم. چه‎قدر مردمی. اما این‎که هی اصرار کنند و مثل یک کتاب‎فروش سعی کنند کتاب‎های‎شان را به مردم غالب کنند، نه در شان آن‎ها بود و نه در شان شعر!

دو) همین جور که داشتم غرفه‌های مهم را سرک می‌کشیدم خانم نویسنده را دیدم که داشت کتاب تازه‌اش را می‌فروخت. خوش‌م آمد. هم این‌که نشان می‌داد مردمی است و با یک کتاب خودش را گم نکرده و هم آن صف طویل را که دیدم، با خودم گفتم حتما کتاب خوبی است که این همه خاطرخواه دارد. از روی پیش‌خوان کتاب را برداشتم و تورقی کردم. حالا من واقعا به مرزبندی جنسیتی در ادبیات اعتقادی ندارم اما یاد حرف یکی از دوستان‌م افتادم:«خوبی نویسنده‌ی بانو بودن این است که حتی سیاه مشق‌هایی‌ش هم به واسطه‌ی زن بودن و حمایت هم جنسان‌ش اقل کم چند چاپ خریده می‌شود. اما خُب بدی‌ش هم این است که هیچ‌وقت نویسنده‌ی مهمی نمی‌شوند!»

سه) اینکه می‎توانستی در عرض کم‎تر از یک دقیقه سیم‎کارت همراه اول‎ت را فورجی کنی و این که با کمی باران کاسه کوزه‎ی خیلی ها به‎هم خورد و اینکه در غرفه‎ی انتشارات بین‎المللی برای کشورهای خارجی حس می‎کردی که دیگر در ایران نیستی از حاشیه‎های خوب، بد و بامزه‎ی این دوره بود.

چهار) جای کم و چینش بد کتاب‎ها در نشر افق حسابی توی ذوق می‎زد. شبیه صف کوپن‎های قدیمی که باید هول می‎دادی که چیزی ببینی و آخرش هم نمی‎توانستی، چون هول‎ت می‎دادند! اما در عوض سوره‎ی مهر حسابی لارج بازی درآورده‎بود. از غرفه‎اش که قد یک خانه برای زنده‎گی چهارنفر آدم بود تا قیمت کتاب‎های‎ش که برای بعضی هر صفحه‎اش از قیمت فتوکپی هر صفحه هم ارزان‎تر بود.

پنج) حجم عمده‎ی کتاب‎های ام‎سال‎م را نه رمان و داستان و شعر که در حوزه‎های دیگر خریدم. شاید محض تنوع و شاید هم این که هنوز تعدادی کتاب ادبی دارم که آن‎ها را نخواندم و نمی‎خواستم در دام جو بیفتم! البته بیش‎تر همین کتاب‎ها هم پی‎دی‎اف‎شان موجود بود اما نور و تاچ کجا و کاغذ و ورق‎زدن کجا؟!

وزن شناسی در سه سوت!

دروغ چرا؟ هیچ‎وقت از مهدی موسوی شاعر، خوش‎م نیامده! و این خوش نیامد هم اصلا به جرم‎هایی که در دادگاه به آن محکوم و باعث شد از کشور فرار کند، ربطی ندارد. نه هم‎کاری با خواننده‎ی مسئله‎دار و نه اتهاماتی چون انتشار تصاویر و مطالب غیرمجاز و تبلیغ علیه نظام. در واقع مشکل من با او قدیمی‎تر و ریشه‎ای‎تر از این حرف‎هاست. قدمت و ریشه‎ای به درازا و عمرِ سال‎هایی که وب‎لاگ و مطالب‎ش را می‎خواندم بدون آن‎که بدانم او چه کسی است. از خودبزرگ‎بینی و خود را پدر غزل پست مدرن نامیدن! گرفته، تا مرید و مرید پروری (شما بخوانید نوچه و نوچه پروری؛ مثلا فاطمه اختصاری) و دستور حمله‎دادن به مخالفان و عدم انتقادپذیری (مثلا در ماجرای دعوای قلمی با یغما گل‎رویی) و در نهایت افکار سیاه او (این قسمت خودش می‎تواند حتی یک کتاب شود! فقط محض نمونه، در یکی از آخرین مطالب وب‎لاگ‎ش قبل از فیلتر و حذف شدن‎ش از این نوشته بود که بر خلاف بقیه واژه‎ی دیوث را واژه ی بدی نمی‎داند و حتی از آن استقبال می‎کند! و اتفاقا ته روشن‎فکری و باکلاسی است! از نظر او دیوث یعنی آدم بگذارد همسر/عشق/ دوست دخترت با هرکسی که دل‎ش می‎خواهد باشد و حتی بخوابد! و این اوج دوست داشتن است و چه چیزی به‎تر از این!) برای همین هم اصلا با اشعارش را دوست نمی‎دارم و ارتباط برقرار نمی‎کنم! البته حتی اگر باز هم این موارد را از کار فاکتور بگیریم، نهایت نهایت‎ش او یک شاعر متوسط و یک نویسنده‎ی ضعیف است. (شاید این سوال پیش بیاید که اثر را باید جدا از شخصیت نویسنده و یا شاعر خواند و بررسی کرد اما مه‎گر اثری جدا از شخصیت نویسنده و یا شاعر پیدا می‎شود. شبیه این است که من با انگشت پای دوست‎م رفاقت کنم و انگشت او را جدای از خودش تصور کنم!) با همه این تفاسیر من کسی نیستم که نمک بخورم و نمک‎دان بشکنم. آن هم نمک کسی که اولین قدم‎های افتان و خیزان من را در وادی شعرشناسی مسبب شد. آن هم با کتاب آموزش وزن عروضی‎اش. کتابی که برخلاف اسم غلط اندازش نه فقط برای شاعران، که برای شعرخوانان هم کتاب لذت‎بخشی است و به شدت توصیه می‎شود. چه کسی است که کوچک‎ترین آشنایی با شعر نداشته باشد و نخواهد که از آن لذت بیش‎تری ببرد؟! (خواندید و خوش‎تان آمد، نگاهی هم به کتاب شرحی بر عروض و قافیه  دکتر سیروس شمیسا بیندازید. سطحی بالاتر و علمی‎تر)

آموزش وزن عروضی توسط مهدی موسوی