از همین حالا اعلام میکنم، اگر میرسلیم برنده‌ی قاطع انتخابات با آراء بسیار زیاد نباشد، تقلب رخ داده‌است!
اولا مردم تهران فرزند خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند.
ثانیاً باز هم مردم تهران داماد خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند.
ثالثا دانش‌جویان رشته‌های ریاضی هم استاد خودشان را رها نمی‌کنند که به دیگری رای بدهند.
باقی دلایل هم شبیه این دلایل است!
اصولا، منطقا و عقلا نباید حرف کسی را در مورد حوزهای که در آن تخصص ندارد، جدی گرفت. البته نه این که نشنید، باید شنید اما جدی نگرفت. حالا این شخص نامتخصص هرکسی هم باشد، چه وطنی و چه غیروطنی و چه حتی سلبریتی. از شهاب حسینی سوپراستار گرفته تا تازه به دوران رسیدهها و نوکیسههایی مثل...(عمدا ننوشتم. خودتان تکمیلش کنید!) برای همین هم نظرات اشخاصی چون حامد بهداد و داریوش مهرجویی در مورد علوم پزشکی، مهناز افشار و امیر تتلو! در مورد سیاست، یغما گلرویی و ترانه علیدوستی در مورد جامعه و...بیش از آن که یک وحی منزل و واقعیتی آشکار باشد، تنها و تنها تراوشات ذهنی آنها است. (درست یا غلط، بماند)
با این حال حتی اگر سطح انتظار خود و جدیگرفتن گفته های این اشخاص را هم در حد همان پاراگراف بالا فرض کنیم، باز هم گاهی از حرفهایشان ناامید میشویم! چرا که گاهی حتی با یک نظر شخصی هم مواجه نیستیم؛ با یک دروغ/ گاف/ بیاطلاعی شخصی مواجه هستیم. لیست این اظهارنظرهای دروغی میتواند خود کتابی باشد. (چه پیشنهاد خوبی! کسی پایه شود و همهی گافها و اشتباهات و دروغهای مجازی معروفها را در یک کتابی جمع آوری کند! اقل فایدهاش این است که آیندهگان میفهمند روزگاری ما به چه کسانی میگفتیم سلبریتی!) اما مرور چند تایش بد نیست: ترانه علیدوستی به دعوت نشدن فلان بازیکن زن فوتسال به تیم ملی به دلیل بازی بدون حجاب در کشور خارجی اعتراض میکند اما بعدا مشخص می‌شود که آن خانم اصلا مدتهاست که به خاطر ناآمادگیش به تیم ملی دعوت نمیشده! محمدرضا شجریان استاد بیمثال موسیقی ایران و بسیار دیگری از هنرمندان در اظهاراتی بعد از ماجراهای سال هشتادوهشت از این که احمدینژاد آنها (یعنی مردم را؟!) خس و خاشاک نامیده ابراز ناراحتی کردند اما بعدها مشخص شد که خس و خاشاک احمدینژاد نه متوجه آنها که حتی متوجه آرای باطله هم نبوده است. رضا رشیدپور در برنامهی «دید در شب» برای اینکه بتواند برای روحانی یک همکلاس! در توهین به منتقدین پیدا کند، دروغِ گفتنِ کلمهی «بزغاله» را به احمدی نژاد نسبت داد که بعدا مشخص شد این عبارت نه برای منتقدین که برای کشورهای غربی و معاند به کار رفته. (رشیدپور در اقدامی قابل توجه، بعدها اشتباهش را تصحیح و عذرخواهی کرد.) و یا این اواخر و به خاطر انتخابات ریاست جمهوری که دوز این اظهارات شاذ بالا رفته. مثلا باران کوثری در گردهمآیی حامیان روحانی در استادیوم آزادی از این میگوید که در دولت گذشته، ممنوع الکار (البته شکل درستش ممنوع الفعالیت است. چرا که کلمهی فارسی «کار» را با «ال» عربی جمع نمی‌کنند!) شده اما فقط جستوجویی کوتاه نشان میدهد که او در آن سال در بیش از بیست فیلم ایفای نقش کرده و حتی برنده سیمرغ هم شده است! و یا حتی اظهارنظر اخیر شهاب حسینی!
من هم با احمدینژاد مخالفم و هم با حرف مفت! حرف مفتی که بیش از آن که حاصل مطالعه باشد، حاصل خیال و اوهام طرف باشد. حتی اگر این حرف علیه احمدینژاد هم باشد. حتی اگر علیه جامعه و سیاست باشد! و به طور کلی راجع به هرچیزی باشد! دیگران مشهور و حتی نخبه، اگر وجدان و دینشان را به راحتی به حراج میگذارند، دلیل نمیشود که بقیه هم همین کار را بکنند. برای همین هم جنابان هنرمند و ورزشکار و ادیب! قبل از این که در مورد موضوعی، هر موضوعی، از روی حرفی خودشیرینی بزنید اقل کم اطلاعش را داشته باشید، دانشش پیشکش! لطفا
خدا می‌داند بیش‌تر از هر زمانی دل‌م به حال روحانی و وضعیت امروز اصلاحات می‌سوزد. به چنان فلاکتی افتاده‌اند که از جانب میرسلیم هم احساس خطر می‌کنند.کم مانده علیه آراء باطله هم موضع بگیرند.😁
در بین هنرمندان نسل جدید (قدیمیهای پیشکسوت جای خود) فقط معدودی هستند که تمایل دارم روزگاری با آن ها دیدار کنم و با آنها گپی بزنم. باقی را ابداً (مثلا چند سال قبل خانم بازیگری را به طور اتفاقی در یکی از مجتمعهای تفریحی، تجاری دیدیم. از دوستم اصرار برای با او عکس گرفتن و از من انکار. آخرش هم حرف، حرف من شد. چند هفتهی بعدش خانم بازیگر برنده‌ی سیمرغ شد!) یکی از این معدودها رضا امیرخانی است که من قبلا در موردش نوشته‌ام. وقتی شنیدم قرار است به نمایشگاه بیاید علیرغم این که روز قبلش هم نمایشگاه بودم درنگ نکردم و رفتم. حاصل دو ساعت حضور و کلی سوال شد این:
یک) رمان جدیدش «رهش» نام دارد که در مرحلهی نزدیک به ویراستاری قرار دارد و احتمال پاییز امسال منتشر شود. اسمش هم نکتهی ظریفی دارد. هم از واژگونی واژهی «شهر» گرفته شده و هم به معنای خود کلمهی رهش که با موضوع کتاب ارتباط دارد.
دو) داستانش در مورد توسعهی شهری است و تضادها و مشکلات یک زن و شوهر شاغل در این حوزه. شخصیت اول این رمان برخلاف سایر رمانهایش زن است. و به گفتهی خودش از شخصیتهای رمانهای دیگرش هم در آن حضور دارد. مثلا ارمیای رمان ارمیا. خودش به شوخی گفت: فقط زورم به ارمیا میرسد!
سه) موقع امضای کتابها بسیار مقید بود که حتما اسم و فامیل خانمهای امضاخواه را بپرسد و هیچ‌وقت زیر بار امضا برای اسم تنهای یک خانم نمیرفت!
چهار) خانمی برای او هدیهای آورده بود که از ظاهرش برمی آمد انگشتری باشد. نپذیرفت. نپذیرفت. نپذیرفت. تا اینکه فهمید آن هدیه نه انگشتر که مینیمال شدهی انار روی جلد رمان من اویش هست. با کلی تشکر پذیرفت!
پنج) پسری از علاقهی دوستش به او گفت که متاسفانه نتوانسته در این دیدار حضور پیدا کند. پیشنهاد کرد که شمارهاش را بگیرد و امیرخانی با او صحبت کند. امیرخانی پذیرفت و مدتی هم تلفنی با دوست پسر گپ زد!
شش) در مورد فصل حذفشدهی کتاب نفحات نفت پرسیدم. گفت: عنوانش «روحانیت نفتی» بوده. دیگر چیزی نگفتم. دیگر چیزی نگفت.
هفت) به شوخی گفتم: بعد از ارمیا و قیدار نوبت کدام پیامبر است؟ به خنده گفت: سلیمان نبی! یکی در آن جمع گفت: هرچهقدر میخواهی با پیامبران شوخی کن ولی اسم روحانیت را نیاور که دیگر از دست کسی کاری ساخته نیست. همه خندیدند!
هشت) در مورد ارتباط و تاثیر رشته‌ی تحصیلی‌ش بر نویسنده‌گی پرسیدم. جواب داد. یک جایی از جواب‌ش با مزاح گفت: اصلا به نظرم رییس جمهور باید توانایی حل معادلات دیفرانسیل را داشته‌باشد! شخصی در آن بین گفت: منظورش میرسلیم است! همه‌گی خندیدیم! ناگهان میرسلیم وارد غرفه‌ی انتشارات افق شد و با امیرخانی دیدار کرد!
چپ و راست که تکلیفشان مشخص است. این فکر میکند تمام مشکلات کشور زیر سر آندیگری است و آن فکر میکند تمام مشکلات کشور زیر سر ایندیگری. اما در واقع هیچکدام. زیر سر هردو! برای همین هم حوصلهی هیچکدام از آنها و حرفهای تکراریشان ندارم. اما این دلیل نمیشود که بخواهم پز روشنفکری بردارم و مثلا انتخابات را تحریم کنم. پس میماند حمایت از پدیدهی این دوره از انتخابات. سیدمصطفی میرسلیم.
برای میرسلیم در فضای مجازی سهتا طرح کار کردم که آنها را در کانالم منتشر کردم. اما بد ندیدم این‌جا هم منتشر کنم. یکی که پس از مناظرهی دوم و هجمههای چپ و راست به او که او را در قامت ماتریکس، قهرمان سری فیلمهای ماتریکس نشان دادم که حتی گلولههای چپ و راست هم روی او اثر ندارد و دیگری هم استفاده از تشابه میرسلیم با گاندی رهبر فقید هند که این روزها زیادی در فضای مجازی با آن شوخی می‌شود. آخری هم که نمایانگر امید به آینده با میرسلیم است. از فرش تا عرش.
یک) در غرفه‌ی انتشارات...آقایان شاعر هم بودند و یک جورهایی جشن امضا به پا بود. هرکس که حتی آنها را نمیشناخت هم به بهانهی همان امضا هم که شده خودش را فن آنها جا میزد و کتاب و یا حتی کتابهایی از آنها ابتیاع میکرد و در صف امضا قرار میگرفت. دمشان گرم. چهقدر مردمی. اما اینکه هی اصرار کنند و مثل یک کتابفروش سعی کنند کتابهایشان را به مردم غالب کنند، نه در شان آنها بود و نه در شان شعر!
دو) همین جور که داشتم غرفه‌های مهم را سرک می‌کشیدم خانم نویسنده را دیدم که داشت کتاب تازه‌اش را می‌فروخت. خوش‌م آمد. هم اینکه نشان می‌داد مردمی است و با یک کتاب خودش را گم نکرده و هم آن صف طویل را که دیدم، با خودم گفتم حتما کتاب خوبی است که این همه خاطرخواه دارد. از روی پیش‌خوان کتاب را برداشتم و تورقی کردم. حالا من واقعا به مرزبندی جنسیتی در ادبیات اعتقادی ندارم اما یاد حرف یکی از دوستان‌م افتادم:«خوبی نویسنده‌ی بانو بودن این است که حتی سیاه مشق‌هایی‌ش هم به واسطه‌ی زن بودن و حمایت هم جنسان‌ش اقل کم چند چاپ خریده می‌شود. اما خُب بدی‌ش هم این است که هیچ‌وقت نویسنده‌ی مهمی نمی‌شوند!»
سه) اینکه میتوانستی در عرض کمتر از یک دقیقه سیمکارت همراه اولت را فورجی کنی و این که با کمی باران کاسه کوزهی خیلی ها بههم خورد و اینکه در غرفه‌ی انتشارات بینالمللی برای کشورهای خارجی حس میکردی که دیگر در ایران نیستی از حاشیههای خوب، بد و بامزهی این دوره بود.
چهار) جای کم و چینش بد کتابها در نشر افق حسابی توی ذوق میزد. شبیه صف کوپنهای قدیمی که باید هول میدادی که چیزی ببینی و آخرش هم نمیتوانستی، چون هولت میدادند! اما در عوض سورهی مهر حسابی لارج بازی درآوردهبود. از غرفهاش که قد یک خانه برای زندهگی چهارنفر آدم بود تا قیمت کتابهایش که برای بعضی هر صفحهاش از قیمت فتوکپی هر صفحه هم ارزانتر بود.
پنج) حجم عمدهی کتابهای امسالم را نه رمان و داستان و شعر که در حوزههای دیگر خریدم. شاید محض تنوع و شاید هم این که هنوز تعدادی کتاب ادبی دارم که آنها را نخواندم و نمیخواستم در دام جو بیفتم! البته بیش‌تر همین کتابها هم پیدیافشان موجود بود اما نور و تاچ کجا و کاغذ و ورقزدن کجا؟!
دروغ چرا؟ هیچ‌وقت از مهدی موسوی شاعر، خوش‌م نیامده! و این خوش نیامد هم اصلا به جرمهایی که در دادگاه به آن محکوم و باعث شد از کشور فرار کند، ربطی ندارد. نه همکاری با خوانندهی مسئلهدار و نه اتهاماتی چون انتشار تصاویر و مطالب غیرمجاز و تبلیغ علیه نظام. در واقع مشکل من با او قدیمیتر و ریشهایتر از این حرفهاست. قدمت و ریشهای به درازا و عمرِ سالهایی که وبلاگ و مطالبش را میخواندم بدون آنکه بدانم او چه کسی است. از خودبزرگبینی و خود را پدر غزل پست مدرن نامیدن! گرفته، تا مرید و مرید پروری (شما بخوانید نوچه و نوچه پروری؛ مثلا فاطمه اختصاری) و دستور حملهدادن به مخالفان و عدم انتقادپذیری (مثلا در ماجرای دعوای قلمی با یغما گلرویی) و در نهایت افکار سیاه او (این قسمت خودش میتواند حتی یک کتاب شود! فقط محض نمونه، در یکی از آخرین مطالب وبلاگش قبل از فیلتر و حذف شدنش از این نوشته بود که بر خلاف بقیه واژهی دیوث را واژه ی بدی نمیداند و حتی از آن استقبال میکند! و اتفاقا ته روشنفکری و باکلاسی است! از نظر او دیوث یعنی آدم بگذارد همسر/عشق/ دوست دخترت با هرکسی که دلش میخواهد باشد و حتی بخوابد! و این اوج دوست داشتن است و چه چیزی بهتر از این!) برای همین هم اصلا با اشعارش را دوست نمیدارم و ارتباط برقرار نمیکنم! البته حتی اگر باز هم این موارد را از کار فاکتور بگیریم، نهایت نهایتش او یک شاعر متوسط و یک نویسنده‌ی ضعیف است. (شاید این سوال پیش بیاید که اثر را باید جدا از شخصیت نویسنده و یا شاعر خواند و بررسی کرد اما مهگر اثری جدا از شخصیت نویسنده و یا شاعر پیدا می‌شود. شبیه این است که من با انگشت پای دوستم رفاقت کنم و انگشت او را جدای از خودش تصور کنم!) با همه این تفاسیر من کسی نیستم که نمک بخورم و نمکدان بشکنم. آن هم نمک کسی که اولین قدمهای افتان و خیزان من را در وادی شعرشناسی مسبب شد. آن هم با کتاب آموزش وزن عروضیاش. کتابی که برخلاف اسم غلط اندازش نه فقط برای شاعران، که برای شعرخوانان هم کتاب لذتبخشی است و به شدت توصیه می‌شود. چه کسی است که کوچکترین آشنایی با شعر نداشته باشد و نخواهد که از آن لذت بیشتری ببرد؟! (خواندید و خوشتان آمد، نگاهی هم به کتاب شرحی بر عروض و قافیه دکتر سیروس شمیسا بیندازید. سطحی بالاتر و علمیتر)
گویا قرار نیست جناب فیلترینگ، دست از سر کچل این وبلاگ بردارد و باز هم نشانه‌های فیلترینگ دارند خودشان را نشان میدهند. که اگر متاسفانه روزی چنین شد و بازهم فیلتر شدم؛ باقی سیاه مشق هایم را در کانالم منتشر میکنم. انشاءالله
Telegram.me/zaerezari
کلا به خواندن اخبار اعتقاد خاصی ندارم. آن هم خبری که پشتش فقط اطلاعات صرف باشد که خب طبعا نه هیچ دردی را از من دوا میکند و نه راه سعادت را به من نشان میدهد! مثلا نیروهای آتشنشانی ایالات میشیگان با تاخیر خود در امدادرسانی به یک گربه، باعث شدند آن حیوان، ساعتها روی درختی منتظر بماند و یا مردی که مدتهاست نمیخوابد و حملهی دست جمعی کلاغها به مزارعی در ایالت فلوریدا نه در من تاثیر و نه به من ارتباطی دارد. اما با این حال بیخبری مطلق هم خوب نیست. بالاخره آدم باید تا حدودی بداند در اطرافش چه میگذرد که اقل کم بتواند گلیم خودش را از آب بیرون بکشد و یا حتی سرش کلاه نرود. مثلا خبرهایی در مورد تعویض کارملی و قیمت فلان محصول مورد نیاز و...برای همین هم روزانه بیش از چک کردن سرخط خبرها اعتنای بیشتری به خبرها ندارم. اما همین هم استثناهایی دارد. دو سایت نود و فرارو! آن هم نه برای اخبار جهتدار و ترسو بودن و سانسور حرفهای مخالفین که به وفور در آن اتفاق می‌افتد، فقط و فقط برای خواندن کامنتهای زیر برخی پستها تا خستهگی روحم را با خندیدن به آنها از بین ببرم. انصافا بعضی کامنتها و کلکلها در حد شاهکار است. شاهکار!
این‌جا چندتا از کامنتهای زیر پست نظرخواهی در مورد اولین مناظرهی انتخابات ریاست جمهوری را دستچین میکنم:
*رئیسی هیچ راهکار و برنامه ای نداره. فقط خود سوال رو به عنوان راه حل میگه!
*روحانی یه جور میگه باید شغل ایجاد بشه انگار مجری ریس جمهور بوده
*مناظره نیست / گفتگوی صمیمانست. چالش بر انگیز نیست. لااقل این رو هم مثل سریال ها و مسابقات تلوزیونی از ترکیه و امریکا کپی میکردند، بهتر نبود
*سفارت عربستان تعطیل نمی شد الان همه ما متاهل شده بودیما!!
*میرسلیم انگار داره سوالات تعلیمات اجتماعی خرداد ماه رو طرح میکنه:))
*قالی شویی اسحاق
*ضَرَبَ ضربوا ضربت
*من کی گفتم! خخخخ شده شاه بیت حرفاش
*برنامه رییسی در همه حوزه ها که ازش نظر میخوان اینه: به حمدالله در زمینه ... مشکلات رو حل میکنیم
*کاری که قالیباف با اسحاق و حسن کرد فقط مسی آخر بازی با رئالیا کرد..... راستی پرزیدنت روحانی پارکینسون دارن؟عایا؟
*رئیسی فکر میکنه دولت یک توبره داره! ورئیس جمهور هم متولی آستان قدسش است و برای هر کاری باید یک چیزی به گداها و سائل ها ( مردم) بدهد.!! کسی به ایشان نیست که بگه ...!!!!
